مشاوره به رئیس‌جمهور در مورد ناترازی انرژی (اختلاف میان تولید و مصرف انرژی) می‌تواند به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه که با چالش‌های تأمین انرژی مواجه هستند، اهمیت زیادی داشته باشد. ناترازی انرژی به این معنی است که تولید انرژی از منابع داخلی (مانند نفت، گاز، برق) نتواسته است به میزان کافی نیازهای مصرفی کشور را برآورده کند. این مشکل می‌تواند ناشی از عواملی مانند افزایش مصرف انرژی، کاهش منابع انرژی، یا کمبود زیرساخت‌های مناسب باشد.
برای ارائه مشاوره به رئیس‌جمهور، می‌توان به نکات زیر اشاره کرد:
1. تحلیل وضعیت فعلی
بررسی میزان تولید و مصرف انرژی در کشور.
شناسایی روند مصرف انرژی و پیش‌بینی رشد آن.
تحلیل منابع انرژی داخلی (نفت، گاز، برق، انرژی‌های تجدیدپذیر) و ارزیابی وابستگی به واردات انرژی.
بررسی ناکارآمدی‌های موجود در بخش‌های مختلف مانند صنایع، حمل و نقل، و ساختمان‌ها.
2. سیاست‌های کوتاه‌مدت برای کاهش ناترازی
مدیریت مصرف انرژی: توسعه فرهنگ صرفه‌جویی در مصرف انرژی و ارائه مشوق‌هایی برای کاهش مصرف در بخش‌های مختلف.
بهینه‌سازی تولید: افزایش بهره‌وری نیروگاه‌ها، کاهش تلفات شبکه و اصلاح زیرساخت‌ها.
تشویق به استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر: ایجاد مشوق‌های مالی و سیاست‌های حمایتی برای سرمایه‌گذاری در انرژی خورشیدی، بادی و سایر منابع تجدیدپذیر.
تنظیم قیمت‌گذاری: بررسی سیاست‌های قیمت‌گذاری انرژی به گونه‌ای که مصرف غیرضروری کاهش یابد و بهره‌وری افزایش یابد.
3. سیاست‌های بلندمدت برای کاهش وابستگی به منابع خارجی
توسعه زیرساخت‌های انرژی: سرمایه‌گذاری در گسترش و نوسازی شبکه‌های انتقال و توزیع انرژی.
تحقیق و توسعه در انرژی‌های نو: سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین برای استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر، نظیر باتری‌ها و ذخیره‌سازی انرژی.
تقویت همکاری‌های بین‌المللی: ایجاد توافق‌های بین‌المللی برای تأمین انرژی و انتقال فناوری.
آموزش و ارتقاء توانمندی‌های داخلی: ایجاد ظرفیت‌های علمی و فنی در کشور برای مدیریت منابع انرژی.
4. مقابله با بحران‌های انرژی در مواقع ضروری
تدوین برنامه‌های اضطراری: تدوین برنامه‌های مدیریتی برای مواجهه با بحران‌های انرژی (کمبود برق، گاز، یا بحران‌های طبیعی).
تنوع منابع تأمین انرژی: تلاش برای تنوع‌بخشی به منابع انرژی از طریق واردات انرژی، استفاده از انرژی‌های نو و احیای منابع موجود.
تسهیل انتقال انرژی: گسترش و بهبود زیرساخت‌های انتقال انرژی برای کاهش خطرات ناشی از کمبود یا بحران‌های کوتاه‌مدت.
5. شراکت با بخش خصوصی و سرمایه‌گذاران خارجی
تشویق بخش خصوصی به سرمایه‌گذاری در پروژه‌های زیرساختی و انرژی‌های تجدیدپذیر.
جذب سرمایه‌گذاران خارجی برای گسترش صنعت انرژی و توسعه پروژه‌های مشترک در زمینه منابع انرژی.
6. مدیریت سیاست‌های محیط‌زیستی
موازنه میان تأمین انرژی و حفظ محیط زیست: اجرای سیاست‌هایی که به‌طور هم‌زمان انرژی مورد نیاز کشور را تأمین کرده و تأثیرات منفی آن بر محیط‌زیست را کاهش دهد.
پایش مصرف و تولید گازهای گلخانه‌ای: ایجاد و تقویت نظام‌های نظارتی برای کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای و ترویج انرژی‌های پاک.
با اتخاذ این راهکارها، می‌توان ناترازی انرژی را کاهش داد و از وابستگی به منابع خارجی کاست، در عین حال به سمت توسعه پایدار انرژی پیش رفت.